In de trein naar Esmay Hijmans in Tiel zingen we liedjes over Flipje tot we er zelf niet helemaal lekker van worden. Tiel of all places! Voor de show van 9 Juli om 16:00 uur zijn we gevraagd via het PR bureau van Esmay of we een reportage willen maken van de front en backstage. Esmay, Esmay, wie was dat ook al weer kijken we elkaar vragend aan? De HKU! Oh dat vonden we toen erg mooi, ja natuurlijk komen we fotograferen! Maar als we er even stil bij staan dringt het tot ons door – wie is Esmay Hijmans? We typen haar naam in bij Google en beginnen met de research over een jonge dame die pas een paar jaar geleden is afgestudeerd.
Er is niet bijzonder veel te vinden over haar werk buiten een beknopte samenvatting van haar werkervaring en een interview die een klein beetje informatie geeft over haarzelf. We zijn lang niet tevreden met de gevonden informatie en voegen snel een zin toe aan de bevestiging voor het fotografie dat we haar wel graag voor de show willen ontmoeten.

En zo reizen we al zingend naar Tiel.
We besluiten bij aankomst op het station Tiel, dat maar twee sporen telt, om de weg naar haar huis te lopen. Om wat frisse lucht te scheppen en een indruk te krijgen over de woonomgeving waar Esmay haar atelier heeft. Na een twintig minuten lopen drukken we op de bel naast de voordeur en de warme glimlach van de moeder van Esmay heet ons welkom. Waar gaan we zitten? De bank of de eetkamer tafel? Op de tafel staat een prachtig vintage naaimachine we en besluiten aan de tafel aan te schuiven.
Ons idee was om kort te sluiten wat er van ons verwacht werd voor en tijdens de show en informatie in te winnen over de komende collectie. In de opvolgende vier uur leren we een wel heel bijzondere ontwerpster kennen. Waar de meeste academie verlaters hun pijlen richten op een glorieus bedrijf of label heeft Esmay haar zinnen gezet om senior designer te worden binnen een groot bedrijf. En groot mode-merk in London of Parijs heeft haar voorkeur. Ergens waar ze zich kan ontplooien, honderd procent kan geven en zich in kan leven in de geest van het label. Natuurlijk behoort dit ook tot die grote dromen die je hebt als je nog jong bent. Tijdens het gesprek proberen we er achter te komen hoe ze die positie denkt te kunnen bemachtigen, of het wel een realistisch beeld van haar toekomst is en of ze überhaupt beseft wat een dergelijke positie behelst.

Het word tijdens het gesprek steeds duidelijker. Esmay is een heel bijzondere dame. Ze is niet alleen in staat om mooie -perfect afgewerkte- kleding te maken maar heeft ook inzicht, doorzettingsvermogen en ervaring om zich in een groot mode bedrijf staande te houden. Het is alsof ze het kind is van ’The Antwerp 6’. Een soort kameleon die het drukke patroon van mode-label naadloos aanvoelt en er onderdeel van wordt alsof het een eerste natuur van haar is, moeiteloos weet zij een onmisbaar schakel te zijn in een systeem achter de schermen.

We hebben veel Nederlands talent gezien de afgelopen tijd en daar zijn we trots op. We kunnen meeleven in ieders dromen en zitten graag bewonderenswaardig te luisteren hoe ieder zijn of haar toekomst voor zich ziet. De een gaat voor zijn eigen label en werkt daar keihard voor, de ander drijft op prachtige ontwerpen en creatieve ideeën. Bij Esmay lijkt het of we in een documentaire zijn gestapt die net tien minuten bezig is – we kijken mee naar iemand die heel groot gaat worden in een bekend mode-merk in London, Parijs, Milaan of Tokyo. Het is niet meer een kwestie of ze het gaat halen of hoe ze er komt de enige vraag is welk mode merk zich gelukkig mag prijzen met deze zwarte parel (ontwerpster) uit Tiel.

De zon gaat richting de horizon en we besluiten weer naar huis te gaan. In de trein staren we wat voor ons uit over het gouden landschap. In gedachten zingt Audrey Hepburn het nummer ‘Moon River’