Arrogant Art Fair

Het is de derde editie van wat even ‘een mooi plan’ leek te zijn. 
Drie jaar geleden was daar -terug van weggeweest- Wim van Krimpen. Bekend van oa. verschillende directie functies bij musea, stond hij op en zette hij zich af tegen de gesettelde beurzen als de KunstRai en de Art Rotterdam. De kunstbeurs moest weer een besloten gelegenheid worden waar het om de kunst draait (lees: de bovenste laag galeries). Met het lanceren van de eerste editie op hetzelfde tijdstip als de jaarlijkse KunstRai deed dit stof opwaaien en was er plots een strijdlustige sfeer binnen het brave kunstwereldje van Nederland. In het gebouw van de voormalige Citroen showroom leek de beurs een rebels karakter te hebben: er was weer leven, actie! Het was een bijzondere locatie en door de tegels kregen de stands een sjieke uitstraling. Het stak inderdaad af tegen de KunstRai qua presentatie en inhoud/niveau. Bij de tweede editie was men vol verwachting: waar en hoe zou het nu aangepakt worden? De locatie was AA, nu nog de inhoud. De tent op het museumplein was niet helemaal wat men gehoopt had wat bezoekersaantallen betreft en het drong tot de galeristen door dat een tent ook niet het juiste klimaat is voor de kunstwerken. (Hoe heeft men daar ooit een brandverzekering op kunnen afsluiten?)
En dan nu de derde editie: dit keer in een voormalig kantoren complex, tussen de woonhuizen in een stadsdeel van Amsterdam net buiten de binnenstad. Een sloop-pand ‘at best’ met de uitstraling van een parkeergarage. In de keuken van van Krimpen is het publicatie motertje weer opgestart en heeft het geheel de uitstraling waar een gemiddelde kunstacademie presentatie tegenwoordig geen genoegen mee neemt. Maar we moeten blijven geloven in de visionair van Krimpen. Uiteraard melden we ons aan als pers. Een schreeuwende dame aan de telefoon belooft ons per email te beantwoorden (helaas hebben we nooit meer iets van vernomen.)

Binnen is het net zo troosteloos als de buitenkant. Er zijn geen internationale galeries en de Kunstvlaai en startende galeries zijn ingezet om in ieder geval het pand een gevoel van actualiteit en jong, vers bloed te geven. De brandweer patrouilleert door het pand om de brandweervoorschriften van maximaal 500 bezoekers aan te houden. Er is geen lift aanwezig in het pand, het trappenhuis claustrofobisch en als geheel groezelig te noemen. De bezoekersaantallen zijn schrikbarend laag en op de zaterdag -de doorgaans drukst bezochte dag- gaat het geroezemoes dat galeriehouders hun boel willen oppakken en vertrekken.

Vraagtekens waarom zoiets wordt georganiseerd, zeker door deze mensen die jaren ervaring hebben. Eindelijk wordt er ook vanuit de media minder verbloemd over geschreven en is ieder artikel wat we lezen een opsomming van wat er fout gaat bij het monstertje Amsterdam Art Fair. Wij vermoeden dat dit de laatste editie was en dat zou ook goed zijn. Uiteindelijk heeft deze poppenkast weinig te maken met waar het om zou moeten draaien: de verkoop van de werken van de kunstenaars.

Wel goed: 
www.cinnnamon.com – Esther Tielemans
www.ch-gallery.com – Rob Bouwman en Erik de Bree
www.johandeumens.com – Annesas Appel
www.kahmanngallery.com – Stephan Vanfleteren en Bastiaan Woudt
www.melklokaal.nl – Machteld van Buren
www.mariancramer.com – Hideki Iinuma (met stip!)